Traduction en français après le texte néerlandais!

St Georges Foundation

St Georges heeft ons al heel wat begeleid vorige week. We verbleven in een weeshuis met een 30 tal kinderen. Er was elekriciteit gedurende enkele uren s’avonds via een generator. Net genoeg om ons om de telefoon op te laden en even af te koelen voor de ventilator voor het slapengaan in onze gezamelijke kamer. Het was gezellig s’avonds. Andere bezigheden dan lezen, moppen tappen of wat zeveren hadden we niet.

Overdag vertrokken we naar allerlei gebieden waar we dan speelden voor de kinderen. Arun, een van de “fieldworkers” van St Georges, ging dan eerst gaan praten met het hoofd van de gemeenschap om toestemming te vragen om in het dorp te spelen. Ook speelden we in 2 “Approved Schools”, voor jonge criminelen tot 16 jaar die ze dan proberen heropvoeden. Maar die daar toch wel heus wat slaag krijgen ook, en door de kleine voorzieningen zie ik niet wat het verschil dan een gewone gevangenis, buiten dat ze wat les krijgen.

Daarbuiten repeteerden we nog wat tussenin en speelden we met de kinderen in het weeshuis. Het is niet altijd evident om de show wat aan te passen naar de humor die zij hebben. Bij ons lijken de mogelijkheden net iets breder te liggen. Maar het grotendeel van de show werkt en we hebben de hele groep kinderen vrijgoed mee en tegen het einde van de show staan ze mee te dansen te lachen en te zingen.

Laughter AFrica

Laughter Africa was ook wel een ervaring. De organisatie wordt nog op poten gesteld en ze waren er niet in geslaagd om de eerder afgesproken speelmomenten te voorzien maar wel hebben we 1 show en een workshop gegeven in het dorp Adonkia. Grootste deel van de mensen in Adonkia zijn bezig met steen kappen met de hamer om er kiezels van te maken. Dit tegen een hongerloon natuurlijk.

James van Laughter heeft de organisatie genoemd naar zijn exentrieke en bijzondere lach. Hij had zich bijna een jaar opgesloten in zijn werk en is hier dat hele jaar nog niet uitgeweest omdat het hier toch wel gevaarlijk zou zijn.. Ik heb daar allesinds nog niet veel van gemerkt. Mensen zijn hier heel vriendelijk en ja ok, je voelt wel waar je beter niet te lang blijft staan. Zeker snachts. Hij was blij toen ik hem vroeg om mee op stap te gaan. Het was e vet feestje da we daar goed op gang hebben gebracht.

De tocht naar Makeni!

Na al in heel wat scholen, dorpen en “communities” in en rond Freetown te hebben gespeeld trekken we graag dieper het land in om daar ook eens wat van de natuur te zien en de kleinere dorpjes. St Georges foundation helpt ons hierbij.

Dit was nogal een trip. De chauffeur : stoere kerel die graag laat zien hoe snel hij kan rijden. Dit maakte de rit natuurlijk wel spannend. Vooral toen hij een paar politieagenten voorbij vlamde die teken deden van te stoppen. In Makeni werden we dan ook tegenhouden aan een politie checkpoint. Na redelijk wat discussie zijn we toch verder mogen rijden. Zo een 5 minuten later : Controle Immigratie. We moesten mee naar het bureau en de discussies begonnen al. Een van de Immigratie agenten had dan ook zijn uniform niet aan, wat het in het begin nog wat ingewikkelder maakte.

We werden ervan beschuldigd hier vrijwilligswerk to komen doen met een tourist visa, en dat je daarvoor normaal een bussiness visa moet hebben, dat per persoon nog zo een 40€ extra zou kosten. In Belgie hadden we alle papieren voorgelegd, gezegd hadden wat we kwamen doen en ze zeiden dat een tourist visa genoeg zou zijn. De hele heisa begon al te stinken naar afpersing. Na redelijk wat discussie, beschuldigingen en me eens kwaad te hebben gemaakt… zeiden ze : het komt in orde, het wordt geregeld.

Ik vroeg aan Arun wat er aan de hand was en of dat zij geld aan het voorzien waren voor hun om te kopen: “Yes”.

Tja… Omkopen en corruptie is hier dus normaal. En vooral als er een blanke bij je in de wagen zit. Er hangt wel een anti-corruptie telefoonnummer in het bureau, maar het zou toch bij dezelfde mensen terecht komen die mee in de corruptie zit, volgens Arun. Het maakt dus niet uit.

S’avonds aangekomen in een guest-house. Er waren vrij veel kinderen in de omgeving dus besloten we nog een show te spelen. Geslaagd. Half in het donker waarbij ik de hulp van de chauffeur ben gaan bijvragen om met de wagen te verlichten.

De volgende dag vertrokken we naar 2 afgelegen dorpjes, in the middle of nowhere. De dorpjes waren klein. Heel wat van de huizen waren nog afgesloten na Ebola. Voor in een klein dorp was het heel wat : 190 mensen die het leven hebben gelaten door de ziekte, heel wat kinderen zijn wees en heel wat mensen hebben er heel wat zware gedachten overgehouden. In 1 van de dorpen werd de hele dorpsraad bijeengeroepen (zo een 40 man) waar we onze uitleg deden omtrend wat we kwamen doen.

Na de shows zijn we weer de baan opgegaan terug richting Freetown. Zotte rit, racend op een niet al te betrouwbare asfaltweg. Even twijfelde ik: heb ik liever het avontuur of een rustige rit. Ik heb hem maar laten racen. Het gevolg achteraf was wel : De ontkoppeling brandde door na twee derde van de rit en het ging plots heel wat trager… dichter bij Freetown : HEEEEEEL wat trager. Toeterende wagens van achter ons, een heuvel die we niet meer opraakten, tot dat het volgende idee opdook : DE ACHTERUITVERSNELLING!

Oooh ja… zeker kms in achteruit, ietwat slingerend. Het gaf ons een mooi beeld van de tevoren achterliggende, maar nu voorop afkomende wagens terwijl we in achteruit over de baan sleurden. Ik vond het dan ook vrij hilarisch om vriendelijk te zwaaien naar de op ons afkomende wagens die er niet bepaald mee gediend waren. Af en toe hoorden we eens : Je kan niet rijden!

Dit helpte de chauffeur niet bepaald met zijn humeur. En toen dacht hij toch nog wat sneller in achteruit te rijden… Ons afraden en zeggen SMALL SMALL (kalmpjes in Creole) had niet zoveel effect.

Toen de achteruit versnelling toch ietswat een raar geluid begon te maken had het besluit dat zich de laatste minuten aan het opbouwen was zich verankert en hebben we een taxi genomen naar een van de huizen van Save The Children die ons weer een onderkomen kon bieden.

Moe van de redelijk intense trip, nog wat gaan eten en dan zijn we vrij vroeg ons bed ingekropen.

Don Bosco – Womens Shelter

Vandaag zijn we voor Don Bosco nog eens gaan spelen. Broeder Lothar, voelt als één van de meest gedreven personen die ik hier al ben tegengekomen. Hij is niet makkelijk te bereiken daar hij altijd “out on the field” is. Don Bosco organisatie werkt vooral met straatkinderen en het werk dat ik van hun al heb gezien is super. Ook actief in de jeugdgevangenissen en voorzien een “Womens Shelter” waar vrouwen die mishandeld geweest zijn (vooral kinderen) terecht kunnen.

Op de planning stond eerst de jeugdgevangenis maar eens toegekomen bleek dat er heel wat aan de hand was in de gevangenis en dat het niet vandaag zal zijn dat we er nog binnen geraken. Dus zijn we naar de “Women Shelter” geweest. Leuke ervaring.

Pieter

Ciao!

Traduction (rapide et approximative en français):

Fondation St Georges

St Georges nous a déjà donné beaucoup de conseils la semaine dernière. Nous avons séjourné dans un orphelinat avec une trentaine d’enfants. Il y avait de l’électricité le soir par l’intermédiaire d’un générateur pendant plusieurs heures. Juste assez pour nous permettre de charger le téléphone et tout aussi cool pour les fans avant d’aller dormir dans notre salle commune. Nos soirées étaient agréables. D’autres activités que de lire, se raconter des blagues .

Pendant la journée, nous sommes allés dans toutes sortes de lieux où  nous avons déjà joué pour les enfants. Arun, l’un des «agents de terrain » St Georges, est allé parler d’abord avec la tête de la communauté pour demander la permission de jouer dans les villages. Nous avons également joué dans deux « écoles approuvées » pour les jeunes délinquants de moins de 16 ans qu’ils tentent alors de rééduquer. Malgré certains succès et les petits agréments je ne vois pas vraiment la différence avec une prison régulière, sauf qu’ils obtiennent quelques leçons.

Dehors, nous répétions entre les coups et nous avons joué avec les enfants de l’orphelinat. Il n’est pas toujours facile d’adapter  le spectacle en fonction de leur humeur . Avec nous, les possibilités sont juste un peu plus large. Mais dans l’ensemble cela fonctionne bien, et à la fin du spectacle, ils dansent en riant et en chantant.

Rire Afrique

Rire Afrique était aussi une expérience. L’organisation est actuellement sur les genoux et nous avons été incapables de répondre aux moments convenus précédemment de jeu, mais nous avons  donné un spectacle et un atelier dans le village Adonkia. La plupart des gens à Adonkia travaillent avec des bouchons en pierre avec un marteau pour faire des cailloux. Ceci oour une bouchée de pain bien sûr.

James a nommé l’organisation d’après son rire excentrique et inhabituel. Il est resté enfermé dans son travail toute l’annéeet n’était encore jamais resté ici toute la journée parce que ce serait dangereux sûrement .. Je n’avais pas vraiment remarqué personnellement. Les gens ici sont très chaleureux et oui ok, vous comprenez quand même qu’il vaut mieux ne pas rester trop longtemps. Surtout la nuit. Il était heureux quand je lui ai demandé de se joindre à nous sur scène. C’est une vraie petite fête que nous avons mis là en scène.

Le voyage à Makeni!

Après avoir joué dans de nombreuses écoles,  villages et  «communautés» dans et autour de Freetown, nous rentrons plus profondément dans le pays vers la nature et les petits villages. La fondation St Georges va là encore  nous aider.

Ce fut tout un voyage. Le chauffeur: un gars dur qui aime voir à quelle vitesse il peut rouler. Cela a rendu le voyage passionnant. Surtout quand des policiers nous ont fait signe de nous arrêter. A Makeni nous étions censés arrêter à un barrage de police. Après un certain débat, nous sommes toujours autorisés à continuer. Mais 5 minutes plus tard: contrôle de l’immigration. Nous avons été emmenés au bureau et les discussions ont commencé. Un des agents d’immigration n’avait même pas d’uniforme, ce qui a rendu les choses encore plus compliquées  au début.

Nous étions accusés d’être venus travailler ici mais de n’avoir qu’ un visa de touriste, et que nous autions normalement besoin d’un visa bussiness et qu’en conséquence cela coûterait € 40 supplémentaire par persone. En Belgique, nous avions soumis tous les papiers et nous avions  expliqué ce que nous faisions et ils ont dit qu’un visa de touriste serait suffisant. Le tout a commencé à puer le brouhaha à l’extorsion. Après pas mal de discussion et des accusations et qui m’ont mis en colère … ils ont dit que tout était en ordre et qu’on pouvait y aller.

J’ai demandé à Arun si ils avaient de l’argent prévu pour faire face à ce type de situation et  pour acheter un « Oui. »

Eh bien … pots de vin et la corruption ici est donc normal. Et surtout s’il y a un homme blanc sur assis dans la voiture. Il y a bien un numéro de téléphone anti corruption dans le bureau mais la personne derrière le numéro est probablement la plus corrompue, selon Arun. Donc, ça ne sert à rien.

Le soir arrivée dans une maison d’hôtes. Il y avait beaucoup d’enfants dans la région, alors nous avons décidé de jouer un spectacle. Succès.

Le lendemain, nous sommes partis pour deux villages reculés au milieu de nulle part. Les villages étaient petits. Beaucoup de maisons étaient encore clôturées après Ebola. Pour un petit village ce fut un désastre t: 190 personnes ont été tuées par la maladie, de nombreux enfants sont orphelins et beaucoup de gens ont beaucoup de pensées lourdes à gérer. Dans l’un des villages, rencontre avec le conseil du village (comme un homme 40e) où nous avons fait notre explication habituelle.

Après les spectacles nous somme de nouveau retourné à Freetown. Course folle, Course sur une route asphaltée pas trop fiable. Pendant un moment j’ai hésité: je préfère l’aventure ou une promenade tranquille. Je lui demande d’abandonner la course. Le résultat a été par la suite: Après cette course folle pendant les deux tiers de la course et il était tout à coup beaucoup plus lent … plus proche de Freetown: soooooo plus lent. Les voitures derrière nous klaxonnent , une colline que nous avons couru plus sur, jusqu’à ce que la prochaine idée a émergé: LA VITESSE INVERSE!

Oooh ouais … Kms certainement dans le sens inverse, un peu tortueux. Il nous a donné une belle image de l’avance sous-jacente, mais maintenant conduire les voitures qui descend alors nous avons traîné en arrière dans la piste. Je trouve qu’il est assez drôle de signe amical à nos voitures venant en sens inverse qui ne sont pas particulièrement bien servi. Parfois, nous entendons à nouveau: Vous ne pouvez pas conduire!

Ce helpte le conducteur ne dépend pas de son humeur. Et puis il pensait encore plus vite à renverser … Notre décourager et dire SMALL (tranquillement en créole) n’a pas eu beaucoup d’effet.

Lorsque la marche arrière est encore ietswat a commencé à faire un bruit étrange, la décision que les dernières minutes a été en train de construire lui-même ancrage et nous avons pris un taxi pour l’une des maisons de Save The Children, qui pourrait à nouveau nous offrir un abri.

Fatigué d’assez intense voyage, encore quelque chose à manger et puis nous assez tôt rampé dans notre lit.

Don Bosco – Shelter Femmes

Aujourd’hui, nous allons jouer pour Don Bosco à nouveau. Frère Lothar, se sent comme l’une des personnes les plus passionnées que je suis déjà venu ici. Il est facile d’y arriver, il a toujours « sur le terrain. » organisation Don Bosco travaille principalement avec des enfants de la rue et le travail que je l’ai vu de leur superbe. Également actif dans les prisons de la jeunesse et de fournir un «refuge pour femmes » où les femmes qui ont été victimes de violence (en particulier les enfants) peuvent aller.

Les plans ont d’abord été détention pour mineurs mais une fois arrivés, il est avéré que beaucoup se passait dans la prison et que ce ne sera pas aujourd’hui que nous obtenons encore. Donc, nous sommes allés au Women Shelter « . Nice experience.

Pieter